Hayat bazen acımasız olsa da insan yine de yaşamak için bir umut buluyor içinde. Bazen bir gülüşte, bazen bir dokunuşta, bazen de küçük bir damla gözyaşında... İçinin derinliklerinde saklıyor umutlarını, hayallerini. Kırgınlıklarına, üzüntülerine örtü çekiyor kimi zaman. Ama asla bırakmıyor mücadeleyi, yaşamaktan vazgeçmiyor. Yaşadıklarını saklıyor içinde daha fazlasını yaşayabilmek ve yaşatabilmek için.....
Bizler seviyoruz mücadeleyi. Kimimiz yenilgilerle ayakta duruyor, kimimiz ise umutlarla ama hep dimdik ve inatla..........

Yaşanmışlıklardaki Kırıntılar

      Geçmişimiz değil midir geleceğimize ayna tutan. Yaşanmışlıklardaki kırıntılardır aslında bu günü bugün yapan. Oysa dönüp bakmayız o kırıntılara, anlamayız, görmezden geliriz arkamızda bıraktıklarımızı. Aslında durup bir baksak; başkasını çekiştirip, eleştirmekten, kıskanmaktan ya da yargılamaktan vazgeçip kendi içimize dönsek kendimizi eleştirip çekiştirsek kendi dedikodumuzu kendimize yapsak göreceğiz hatalarımızı veya yanlışlıkları. Daha sağlam ilerleyeceğiz geleceğe. Ama nafile iflah olmayız asla hep başkasında ararız bugünün hatalarını başımıza gelen olumsuzlukları. Her zaman her yer de vardır mutlaka bir günah keçimiz. Asla dönüp bakmayız yaşanmışlıklara, asla sorgulamayız kendimizi. Çünkü biz kusursuzuzdur, defolu olan hep başkasıdır aslında. 

YANLIZLIK

                    Sessiz çığlıklar atıyor yüreğim kimse duymasın diye. Gözyaşlarım birikti içimde akmıyor kimse görmesin diye. Yalnızlığıma vuruyorum her şeyi, yalnızlığımla harmanlıyorum hepsini. Durdu sanki zaman o anda akmıyor ileriye. Geçiyor günler aslında ama yüreğimdekiler hep aynı yerde sayıyor. Dinmiyor içimdeki fırtınalar, yağmurlar; yoruyor benliğimi, ağır geliyor artık yüreğimin taşıdığı yükler. Kendi kendime teselli oluyorum "geçecek elbet, bu da unutulacak " diyorum ama ne geçiyor ne de unutuluyor hayatın yazdıkları, yaşattıkları.

                    Yüreğim yorgun, ruhum yorgun. Büyüdükçe büyüyor çığlıklarım ama nafile duyan olmuyor işte.